سرزمینی که عشق در آن می میرد -The land where love dies by Fatemeh –

A beautiful, though deeply sad, poem by Fatemeh author also of “Echos of solitude“. This poem deserves special attention. please listen to her call.

(See translation after the original text)

Waiting for sunset – Photo by Fatemeh

سرزمینی که عشق در آن می میرد

. احساس می کنم در میان دیوارهای بلند یک قلعه محکم، قلعه ای پر از تنهایی زندانی شده ام

اسیر یک تاریکی بی امان ، هر لحظه احساس ناامیدی می کنم

هر روز منتظر هستم جهان تمام شود

اما این لعنتی مگر تمام می شود

هر سپیده ه دم ،  حتی برای بلند شدن از چنگال خواب  باید نبردی را شروع کنم

عشق،  که زمانی که طعم و مزه ی همه ی غذاهای زندگی ام بود،

حالا یک خاطره دور شده است که با هر وعده غذایی بی مزه ، کم رنگ تر می شود

با همه ی این ها ولی همچنان دلم و قلبم می تپد برای او ،

برای زمانی که عشق همه چیز را فرا می گرفت، انقدر که دیگر نفسی برایمان باقی نمی گذاشت

اما اکنون، مکالماتمان هر روز کم تر می شود ، قهوه هایمان  سرد می شود ولی نه به خاطر اینکه گرم حرف زدن شده ایم ، چون پر از فکر برای رسیدن به نرسیدن هایمان هستیم و غرق حسرت های زندگی مان .

اصلا انقدر روزهایمان شلوغ  شده است که  انگار این آشفتگی و هرج و مرج ها ما را از هم دور کرده است.

چه لحظه هایی پر از خنده های مشترک را باهم سپری کردیم که دیگر خبری از ان نیست.

حالااز همه ی ان خنده ها فقط زمزه ای ان هم در سکوت باقی مانده است . گویا تسلیم اغوش غم شده ایم.

براستی ما با زندگی خود چه می کنیم ؟

ما با عشق زیبای خود چه می کنیم؟

ایا در تلاش برای بازگشت به  عاشقانه های گذشته یمان ، به مهاجرت پناه برده ایم ؟

و بدنبال هر راهی هستیم که از این سرزمین متروک  فرار کنیم.

در حالی که من در لابلای افکارم گم شدم و با معنای واقعی این زندگی و عشق دست و پنجه نرم می کنم،

تلاش می کنم در میان همه ی این هرج و مرج وگرفتاری ها هدفی برای ادامه ی پیدا کنم و چراهای زیادی را که مرا ازار می دهد کشف کنم .

چراهایی همچون ،

چرا خاکستر دلتنگی  و حسرت ، سرزمین پر از  زیبایی های  گم شده  ما را پوشانده است ،

چرا اشک‌ها مثل رودخانه‌ ای همیشه جاری بی وقفه سرازیر می‌شوند،

چرا غم دامن مادران سرزمین ام را گرفته و رنگ سفید را برچهره و موهایشان پاشیده است.

چرا دراین سرزمین امید خاطره ای دور وفراموش شده  به نظر می رسد؟

سوالات بدون پاسخ اعماق روح من را آزار می دهد،

در این هزارتوی ناامیدی حرکت می کنم.

آیا  همچنان، در میان تاریکی، سوسو امیدی باقی می ماند،؟

ایا باوری وجود دارد که به نحوی، نور تاریکی را درنوردد.

ایا در این زمانه هم ، هنوز ،  حتی در تاریک ترین شب ها، ستاره ها هنوز می درخشند،

من می نویسم، بی آنکه بدانم چه کسی این کلمات را خواهد خواند،

مطمعن نیستم کسی به این کلنمات توجه کند ،

البته نمی دانم اصلا اهمیتی دارد کسی انها را بخواند یا نه ؟

من ولی امید دارم  به اینکه روزی،  جایی،  حتی  شاید در جایی خیلی  دور، خانه ای می سازم

خانه ای پر از عشق .

The Land Where Love Dies

 I am trapped in a fortress of loneliness,

Surrounded by towering walls, imprisoned in solitude.

A prisoner of relentless darkness, each moment suffused with despair,

Every day I wait for the world to end,

But this curse seems endless.

With each dawn’s breath, just to break free from the grip of sleep,

I must embark on a battle anew.

Love, once the taste of all my life’s meals,

Now a distant memory fading with each tasteless, dull course.

Yet still, my heart beats for it,

For the time when love consumed everything, leaving us breathless.

But now, our conversations dwindle, our coffees turn cold,

Not because we lack warmth in our words,

But we are drowned in thoughts of unattainable desires and life regrets.

Our days have become so cluttered, as this chaos has driven us apart.

What moments we shared in laughter are forgotten,

Now only whispers of those laughs remain, echoing in silence,

As if we’ve surrendered to the embrace of sorrow.

What do we do with our lives?

What do we do with our beautiful love?

Have we sought refuge in the past’s romanticism, longing to escape this abandoned land?

Seeking any path to flee this forsaken place.

Lost in my thoughts, grappling with the true meaning of life and love,

I strive to find a purpose amid the turmoil and uncertainties,

Discovering countless whys that torment me.

Whys like,

Why has the ash of longing and regret shrouded our land,

Why do tears flow ceaselessly like rivers,

Why has sorrow draped itself over the shoulders of our land’s mothers,

Painting their faces and hair white.

Why does hope in this land seem like a distant, forgotten memory?

Unanswered questions haunt the depths of my soul,

In this maze of despair, I navigate.

Is there still, amidst the darkness, a whisper of hope?

Is there a belief that somehow, light can pierce through the darkness?

In this age, do stars still shine in the darkest nights?

I write, unsure about who will read these words,

Uncertain if anyone will pay them any heed,

Yet, perhaps it doesn’t matter at all.

But I hold onto hope that someday, somewhere,

Even perhaps in a place far away, I’ll build a home,

A home filled with love.